Choć od sierpniowego spotkania w Wilkasach minęło już kilka lat, wspomnienia o tętniącym energią miasteczku zlotowym wciąż brzmią w uszach uczestników niczym doskonale zestrojone koła rowerowe. Tysiące rozmów przy wieczornym ognisku, nieśpieszne śniadania na trawie tuż nad taflą jeziora Niegocin i niekończące się opowieści o przejechanych kilometrach stworzyły atmosferę, którą trudno pomylić z inną imprezą. Każdy z siedmiu zlotowych dni przynosił nowe historie – jednego ranka słyszeliśmy o niespodziewanym spotkaniu z bielikiem szybującym nad Szlakiem Krutyni, innym razem śmiejąc się z grupy, która pomyliła szutrową przecinkę z wytyczoną trasą i odkryła zupełnie nową ścieżkę wijącą się wśród pachnących żywicą sosen. Wspólne doświadczenia cementowały więzi, a życzliwość płynęła z każdego uśmiechu i uniesionej ręki w geście pozdrowienia. Gdy zapadał zmierzch, ciepłe światło lampionów odbijało się od lustrzanej powierzchni jeziora, przypominając, że Mazury – nawet po intensywnym dniu kręcenia kilometrów – potrafią ukołysać cyklistę do spokojnego snu.

Mazury są jak opowieść, którą najlepiej czyta się z rowerowego siodełka. Każdy zakręt nad Kanałem Giżyckim odsłania widoki, które pejzażysta musiałby malować latami: plamy głębokiego błękitu jezior, rozlewające się w śmiałych kontrastach z intensywną zielenią trzcin, pluszowymi kopułami sosen i brzozowych zagajników. Kiedy wyruszasz z Wilkas ku zachodowi, szlak prowadzi przez pagórki morenowe, a droga układa się w lekkie fale – wystarczająco łagodne, by nowicjusz poczuł satysfakcję z podbicia wzniesienia, i wystarczająco wymagające, aby zaprawionemu wagabundzie nie zabrakło tchu. Sielskie wioski, takie jak Ryn lub Mikołajki, kuszą zapachem świeżo wędzonych sielaw, a w cieniu kościelnej wieży skrywają opowieści pruskich osadników. Rower staje się tu wehikułem czasu: w kilkadziesiąt minut można przenieść się z gwarnych portów do zacisznych leśnych ostępów, w których jedynym towarzyszem jest śpiew trznadla i szelest kłosów żyta łagodnie kołyszących się na wietrze.

Tym, co wyróżnia 62 Zlot, nie były jednak tylko kilometry tras czy uroda krajobrazu, lecz ludzie – pasjonaci, którzy przybyli z każdego zakątka Polski, a także goście z Czech, Litwy i Niemiec. Na terenie Ośrodka AZS Wilkasy tworzyliśmy kolorową mozaikę rowerowych tradycji: szosowcy opowiadali o swoich rekordach przejazdu pod wiatr, turyści górscy dzielili się sztuczkami na piaszczyste dukty, a wielokilometrowi tandemiści zarażali humorem i pokorą wobec drogi. Wolontariusze nieśćli kufry z gorącą herbatą do późna w noc, a kadra techniczna bez mrugnięcia okiem wymieniała zerwane szprychy, dbając, aby nikt nie został sam z usterką. To poczucie wspólnoty sprawiało, że pedałując obok siebie, przestawaliśmy być anonimowymi indywidualistami i zamienialiśmy się w wielką rodzinę, której spoiwem stała się nie gasnąca pasja do dwóch kółek.

Jeśli trafiłeś na tę stronę, zapewne poszukujesz informacji o tym, co wydarzyło się podczas Zlotu lub gdzie odnaleźć materiały archiwalne. Przygotowaliśmy dla Ciebie cztery sekcje: Organizatorzy zawiera osobiste podziękowania i kronikę działań kulisowych, Trasy opisuje nasze najbardziej malownicze przejazdy z mapami do pobrania, a w zakładce Uczestnictwo znajdziesz garść praktycznych wskazówek, które przydadzą się podczas kolejnych edycji zlotów. Niech ta wirtualna wędrówka będzie preludium do Twojej następnej wyprawy w Krainę Wielkich Jezior Mazurskich!